Derde nieuwsbrief

Ha leuke lezer!

Terwijl ik mijn brief aan jullie schrijf, gebeurd er van alles (hier kom ik zo op terug) en is het mijn eerste volledige dag op het schip. De komende dagen wil ik proberen om mijn nieuwsbrief aan jullie te schrijven.
Het is geweldig om na een lange voorbereiding eindelijk op het schip aan te komen. Ik ben ondertussen al een maand van huis en na vier weken van training voelt het echt als thuiskomen op het schip. Na vier jaar terugkomen op het schip is bijzonder. Extra bijzonder als ik mij realiseer dat dit de komende twee jaar mijn thuis zal zijn. Het is gek om zoveel kleine dingen te herkennen op de Logos Hope.
De ontvangst gisteren op het schip was heel speciaal. Wij kwamen als groep aan en werden door de hele bemanning opgewacht. De bemanning vormde een lange tunnel met vlaggen om ons enthousiast te verwelkomen. Dit zorgde ervoor dat wij ons meer dan welkom voelden. Er was ’s avonds een welkomsfeest georganiseerd, waarbij alle werkplekken op een ludieke manier geïntroduceerd werden. De eerste dagen zullen in het teken staan van het schip leren kennen, veiligheidstrainingen (alweer ja…:)) en onze werkplek verkennen. Na deze dagen zullen wij echt aan het werk gaan op de werkplek die ons is toegewezen.
Wat er de afgelopen tijd is gebeurd, waar ik allemaal ben geweest en hoe ik het ervaren heb is hieronder te lezen. (Oh, even een oefening tot ontruiming tussendoor … ik ga een poging doen om verstekelingen te zoeken.)

Afscheid nemen
Wat zag ik er verschrikkelijk tegen op: het afscheid nemen, maar wat viel het mij mee. Ik ben nog steeds ontzettend dankbaar voor de prachtige uitzenddienst. Ik ervaar het als een zegen dat er zoveel mensen betrokken zijn bij mijn uitzending. Hierdoor voel ik dat ik niet alleen ga. Het is bijzonder om te merken dat er zoveel mensen mij steunen. Ik wil daarom nogmaals vanaf het schip iedereen bedanken voor de steun. Ik merk op bijzondere manieren jullie steun via gebed, financiën en belangstelling. Dit doet mij goed, bedankt daarvoor.

Mosbach, Duitsland
Nadat er zeven maanden geleden een wild idee was geboren, was 19 januari dan eindelijk het moment waar ik al die tijd naar toe leefde. Toen begon mijn grote avontuur pas echt. Papa en mama hebben mij naar Duitsland gebracht en sinds het afscheid moet ik nu toch echt proberen om twee jaar op eigen benen te staan . Na een drukke, emotionele en hectische periode van voorbereiding was het heerlijk om twee weken samen te zijn met 120 jongeren. Een internationale groep mensen die allemaal zijn uitgezonden door OM naar zendingsvelden over de hele wereld.
Wij sliepen in een jeugdhostel op 20 minuten lopen van het conferentie centrum: elke ochtend en avond een heerlijke wandeling om de dag fris te beginnen en aan het eind tot rust te komen. Het was goed om stil te staan bij alles wat ik achter heb gelaten in Nederland en dit alles te laten bezinken. Het was ook goed om vooruit te kijken en mij voor te bereiden op de tijd op het schip. Zo moest ik doelstellingen maken voor de komende periode. Daarnaast kreeg ik onderwijs over wat mij te wachten staat en waar ik tegen aan kan lopen. Elke dag was gevuld met cursussen, meetings en samenkomsten dit alles in verschillende samenstellingen: soms alleen, soms als land en soms als (zendings)veld, voor mij dus mensen van de Logos Hope. Veel Nederlanders die er waren zijn naar andere velden gegaan: Rusland, Zuid- Afrika en ook mensen naar kantoor in Nederland. Het was raar om na twee weken afscheid te nemen en allemaal een andere weg te gaan. Zij voelden immers binnen korte tijd als goede vrienden. Gelukkig was er een grote groep van de Logos Hope met wie ik naar de Tanzania vloog voor de volgende training.

PST (pre ship training) in Dar Es Salaam
In Dar Es Salaam in Tanzania verbleven wij in een klooster van een katholieke Zuster. Het was ontzettend bijzonder om in zo’n complex te verblijven midden in een drukke chaotische stad. Geloof het of niet: ook daar was het heerlijk om rust te ervaren.
De eerste week van de PST was gevuld met trainingen over het leven aan boord. Wat er allemaal gebeurd op het schip, aan welke activiteiten je deel kunt nemen en op welke verschillende manieren je kunt evangeliseren. Daarnaast werd er tijd besteed aan teambuilding. Er was geen WIFI aanwezig waardoor er veel spelletjes werden gedaan, gekletst werd en wij zo elkaar beter leerden kennen. Hierdoor kan ik zeggen dat het voelt als familie en vrienden met wie ik twee jaar samen mag werken en dienen.
De tweede week bestond uit veiligheidstrainingen welke verplicht zijn voor de gehele bemanning. Een viertal kapiteins gaven deze training. Zij hebben allen aan boord van een schip van OM gediend. Ik vond het leerzaam en interessant om hen te volgen door hun vele ervaringen. Wij hebben ook een dag praktische training gehad. Wij zijn naar een zwembad geweest en hebben geoefend met reddingsvesten, overlevingsvlotten en ander materiaal om hier bekend mee te raken. Blustrainingen stonden ook op het programma. Wij leerden bijvoorbeeld hoe wij een brandblusser moeten gebruiken, een branddeken moeten toepassen en hoe een brandslang werkt. Deze praktische afwisseling was welkom na zitten en luisteren.
Iedereen keek uit naar de laatste dag in Dar El Salaam. Die dag kreeg iedereen te horen waar hij de komende maanden werkt en met wie hij een cabin (slaapkamer) deelt. Eerlijk is eerlijk, ik vond het tegenvallen toen ik hoorde waar ik kom te werken. Stiekem had ik gehoopt om te werken op het deck of in de machine kamer. Helaas ben ik hiervoor afgekeurd omdat mijn ogen niet goed zijn. Zonder bril zie ik vrij weinig, in noodsituaties kan dit gevaarlijk zijn en veiligheid gaat boven alles. Ik weet dat God geen fouten maakt en dat ik niet voor niets op het schip ben. Dit niet neemt weg dat ik soms best baal dat ik niet op het dek werk. Toch heb ik vertrouwen in de toekomst! Ik hoop de komende veel te leren en nieuwe talenten te ontdekken.

De Logos Hope
Ja, zoals jullie al konden lezen was het een groot feest om aan boord van het schip te komen. Ik ben inmiddels een paar dagen aan boord en heb mijn eerste werkdagen gehad. Ik realiseer mij dat ik niet heb verteld waar ik nu werk. Samen met een leuk team werk ik in de galley, een zeemanswoord voor keuken. Het is leuk werk en ik heb vooral veel lol met andere teamleden. De chef is een Nederlander die we als gezin vier jaar geleden ook al ontmoet hebben. Het is hartstikke leuk dat ik juist met hem mag samenwerken en ontzettend veel lol kan hebben.
Ondertussen heb ik ook al de eerste Nederlandse avond mee gemaakt. Deze is meestal één keer in de week. Het is leuk om de andere Nederlanders van het schip te leren kennen. Ik vind het super om in onze eigen taal te praten en grappen te kunnen maken die iedereen snapt. Tot slot hebben wij al een aantal ochtend openingen gehad die erg leerzaam waren. Zoals het nu lijkt ga ik mij zeker de komende 2 jaar vermaken, ik heb er zin in !

Bidden & danken
Zouden jullie met mij mee willen bidden en danken. Danken voor het feit dat ik na een maand veilig aan boord ben gekomen. Daarnaast ben ik dankbaar voor gezondheid na drie keer ziek te zijn geweest. Tot slot danken voor alle gezellige mensen aan boord. Ik vraag jullie gebed voor passie voor mijn nieuwe werkplek, acceptatie voor het feit dat ik niet een dekkie word en gebed voor een aantal goede vrienden.

In gebed verbonden, Job